Kleur en coaching

Of er verband is tussen kleur en coaching? ik dacht het wel

Ze viel me op. Vooral omdat ze zelf niet op wilde vallen. Een krachtige vrouw met een mooi timbre in haar stem. Ze bewoog bijna niet.

Diepe ogen en dikke krullen in haar donkere haar. Vriendelijk leek ze me, zoals ze omging met de anderen in haar groep. Men warmde zich aan haar aanwezigheid, dat kon ik merken. Maar zelf deed ze een beetje te onopvallend, en dat viel juist op.

Met enkele vriendinnen volgde ze een kleurenanalyse van renuance.nl bij een van hen thuis. Zij had dat zo geregeld en ook gezorgd dat iedereen kon meerijden en zo. Vanmiddag dan eindelijk iedereen met nieuwe inspiratie fris er tegenaan, zo van: wat staat dat groen jou mooi en kijk, dit is mijn kleur blauw. De sfeer werd uitbundig gezellig en iedereen kwekte er lekker op los.

Zij niet, ze had alleen maar twijfels: “blauw, nee veel te zwaar. Wijnrood, nee veel te rood. Wit? Veel te wit. Paars enz.enz. “Ja maar, als ik nou gewoon geen opvallende kleur wil?”

En ja, zo was het: ze droeg een wazige blouse die haar krachtige verschijning totaal geen recht deed. De stof was chique, dat was het probleem niet. Maar het model had iets kinderlijks en een motiefje van veel te kleine bloemetjes voor haar robuuste postuur. Dat petieterige, en dan die triestbleke ondergrond, het contrasteerde heftig met haar toch merkbare kracht en haar warme centrale rol in de groep.

Dit was toch een powergirl? De warme en krachtige kern van de groep nota bene. Waarom dan zo onzichtbaar willen zijn? Ze had op haar werk toch ook een belangrijke functie. Maar inderdaad wel eentje waarmee ze nooit zelf voor het voetlicht kwam. Wat hield haar zo klein; wat was dan haar ware aard?

In de groep was er niet veel ruimte erop door te vragen, maar ik kon haar wel bevestigen en vriendelijk wat uitdagen. Ik zei: “mooie ogen” en: “jij mag jezelf laten zien hoor, je bent echt een powervrouw, niet dan?” Ze antwoordde: “daar wil ik het nog wel eens met je over hebben”. Woorden waarmee ze me vriendelijk het antwoord schuldig bleef, en ik vroeg niet door. Maar in de pauze sprak ze me zelf aan in de gang: “sorry hoor, misschien was ik een beetje kortaf. Maar weet je, ik wil gewoon helemaal geen sterke kleuren of effen vlakken. Ik hoef echt niet zo nodig een powervrouw te zijn. Ik neem toch al veel te veel ruimte in met dat grote lijf van mij….

…en, nou ja, en, gewoon – ik wil eigenlijk juist wat minder groot overkomen, weet je, thuis kreeg ik altijd op mijn kop: jij ook altijd met je grote handen, let toch eens op, niet zo ruw etc. Nooit was het goed. Ik val gewoon liever niet op weet je, ik ben niet zo’n blaffende hond die zo nodig voorop wil lopen, maar gewoon een lieve meid die ook deel van de groep wil zijn.” Slik. Ik zag een traan bij haar opkomen en voelde hem zelf ook.

“Ja, zeker weten dat jij lief bent, dat merk ik aan je gedrag in de groep”, zei ik. “Ik zie dat wel, dat je voor iedereen een goed woord hebt. Dat doet je vriendinnen echt goed. Maar waar ben jij zelf?” Geschrokken keek ze me aan, alsof ik haar nu een verwijt ging maken. Maar integendeel: “Ik zie hier een krachtige vrouw met een krachtig hart. Geen schattig kindje in een bloemetjesjurkje, maar een volwassen vrouw om ontzag voor te hebben. In een verantwoordelijke rol en met een pittige uitstraling, of je nou wilt of niet.” Ze trok haar mond een beetje opzij, maar zei nog niks. Ik ademde rustig uit. Ik heb echt geen hekel aan bloemetjes, maar hier klopte iets niet.

Toen zei ik: “wat je daar zei over je gezin van vroeger, dat bood dus weinig welkom aan jouw uiterlijk en je ware aard. Jij mocht daar niet krachtig zijn. Maar ik merk dat jij dit hebt omgebogen. Zelf heb jij (juist daardoor, lijkt het wel), veel zicht op hoe een groep WEL warm kan functioneren en wat er voor nodig is om iedereen tot zijn recht te laten komen, met plezier en succes. Dat doe jij vast ook stilletjes dagelijks op je werk en dat doe jij ook hier vandaag. Ja he? Jij was ook degene die heeft geregeld dat iedereen in de groep kon meedoen vandaag en jij moedigt ze aan om te genieten en zichzelf te zijn. Er is niets mis met die grote sterke vrouw en haar inzichten. Zij maakt geen brokken, zoals vroeger”.

Nu keek ze me hoopvol aan. “Maar misschien loop je vandaag toch nog een beetje met de brokken van toen. En de pijn van de afwijzing. Waardoor die minibloemetjes en die vage kleur een soort camouflage zijn voor jou, herken je dat? Want weet je, andere mensen staat dat goed, maar bij jou is het eerlijk gezegd wat merkwaardig, het doet echt te weinig voor jou.”

” Nou, ja, zo ben ik wel eigenlijk, gek he: erbij horen en niet bewegen, niets kapot maken”. Ze knikte erbij en keek naar de grond.

Ik zei even helemaal niets. Vervolgens keek ze me vragend aan.

“Dan mag je daar de komende tijd nog wel wat aandacht aan geven. Niet alleen maar aan de mensen om je heen en steeds jezelf kleiner maken. Dat deel van jou dat niet welkom was, is tenslotte ook jouw warmte geworden, zodat jij dat welkom nu WEL geeft aan anderen. Maar nu jij zelf nog. Joh, kom op, je mag er zijn, sterk en robuust. Met al je capaciteiten en kracht. En die warmte erbij.

“Nou” zei ze “spraken alle ouders maar zo tot hun kinderen.”

My goodness – we keken elkaar in stilte aan. Dan een knuffel en ik zei “meid, wat heb jij een prachtig hart!” en tegen het bloemenmeisje diep binnenin: “ga dat welkom en die warmte alsjeblieft ook geven aan jezelf, anders blijft het een pijnlijke plek en mag niemand zien hoeveel power jij hebt.”

En dan vragen mensen me weleens (als ze weten dat ik ook coach ben): Wat is dan het verband tussen kleur en coaching? O niks joh. Of alles.

www.renuance.nl